Ik had een beeld gemaakt….
Een beeld van hoe manifesteren eruit zou moeten zien.
Iets van: “zó hoort het…; zó doe je dat….” Dat is wat beelden en overtuigingen zijn.
En dat beeld zag ik dan ook steeds in de buitenwereld bevestigd. Want ja, dat is de wet van projectie: een gedachte, een beeld wordt naar buiten geprojecteerd en daar gezien. Dus ik zag steeds overal, en vooral op Facebook, grote, sterke personen die van alles manifesteren in de buitenwereld. De ene cursus, de ene sessie, de ene workshop, maar ook de ene baby na de andere…. Zíchtbaar zijn en zichtbaar blíjven, lijkt de leuze.
Hoe meer ik voorbij zag komen, deste meer ik voelde van binnen hoe ik tekort schoot.
Ik voelde me ontoereikend. Want…. ik heb (nog) geen concrete manifestatievorm waar ik uitgebreid over wil delen.
Ik voel namelijk niet dat ik verhalen over mijn (intieme) sessies wil delen; voel niet de energie gaan naar mensen werven voor mijn werk op dit moment en ik heb (nog steeds) geen baby….
Hoewel ik op een diepere laag altijd al voelde dat ieder een eigen, unieke uitdrukkingsvorm heeft, geloofde ik toch veelal nog dat er allerlei criteria bestonden waar mijn expressie en manifestatie aan zouden moeten voldoen: “zo hoort dat dus: je moet zíchtbaar zijn in de wereld, je moet je laten hóren; en dat ziet er dan zó uit”.
Ik had een beeld gemaakt….
En gisteren ging tijdens een sessie dat beeld liefdevol aan duigen.
Wát een opluchting, wat een genade!
Het bleek gewoon weer het zoveelste verhaal, de zoveelste valse beeltenis, vorm te zijn die ik in mijn hoofd heb gemaakt. Ik had weer een eigen plan gemaakt, om geen enkele andere reden dan om de reden dat er ergens in mij een angstig kind is dat is gaan geloven dat het niet goed genoeg is zoals het is.
De angstige stem in mij had het woord genomen. En me deep down ergens verteld dat als ik “ok” gevonden wilde worden door deze wereld, me dan op deze manier moest uitdrukken , dat dit dè manier van manifesteren is.
De: “zo doe je dat.”
Maar liefde leerde me juist wat anders…
Ze vertelde me dat ik juist heel veel schep (wat ik trouwens een erg rustgevend woord vind in plaats van manifesteren, waar ik altijd een beetje veel van in het ‘doe- scenario’ kom...).
Ik schep dus….
De afgelopen jaren heb ik zo veel geschapen! Áchter de vorm, voorbij de vorm…Op een andere laag.
Ik leerde zoveel over vertrouwen, overgave, over liefde en over mij, zoveel….
Ach, wat een liefde. Ik schep. Ik schep….liefde!
Ik manifesteer…. Of nee: manifestatie gebeurt aan mij…..want ik doe er niet veel voor.
Het komt niet vanuit de doe-plek.
Ik voel alleen steeds maar een grote bereidheid om te leren over wie ik werkelijk ben ten diepste. En dat leer ik volgen.
En omwille daarvan schep ik….
Soms komt daar iets van in de vorm, zoals nu met dit schrijven. Dat is leuk, dat is fijn. Het is fijn omdat het dan als een toetje voelt, en niet als een moetje.
Het komt dan van de plek van ‘willen geven.’ Uitbreiden…want liefde wil alleen maar uitbreiden, en uitbreiden is hetzelfde als scheppen.
En vanuit deze plek kan er iets ontstaan in de vorm, maar het hoeft niet.
Ik mag gewoon volgen, ik heb geen haast en voel geen dwang, zo leerde ik van Koos Jansons.
Want het komt als het komt en ondertussen schep ik op andere laag in diepte, achter de vorm.
En wie weet schrijf ik dan ineens op een dag iets moois op Facebook.
Gewoon omwille van de liefde die wil geven, uitbreiden, scheppen.
Het beeld is aan duigen,
Laten we alle valse beelden en plannen die we maakten varen.
Laten we Vertrouwen geven aan ‘geen haast’ en ‘geen dwang’.
Laten we vertrouwen op liefde, op onvoorwaardelijk geduld, oneindige zachtheid en op een open pad, zonder valse beeltenissen.
Er is geen ‘zo hoort het.’